Рӯзе Исо бо дӯстонаш сафар мекард. Ӯ ба як қишлоқи Сомарӣ омад. Исо дар назди чоҳ барои истироҳат нишаст ва дӯстонаш барои нон харидан рафтанд. Ҳангоме ки Исо дар он ҷо менишаст, як зан барои об гирифтан ба назди чоҳ омад. Исо ба вай гуфт: “Ба ман об дода метавонӣ?” Ин зан ҳайрон шуд. “Ту аз ман об пурсидӣ?” вай дар ҳайрат аз Исо пурсид. “Намедонӣ, ки ман сомарӣ ҳастам ва яҳудиён бо мо тамоман рафтуомад намекунанд?” Исо гуфт: “Рафта, шавҳаратро фарёд кун ва гашта биё”. “Ман шавҳар надорам” зан ҷавоб дод. Пас Исо ба вай гуфт: “Он кас Манам”.
Исо дӯсти ту аст Ман дӯсте дорам. Ӯ дӯсти беҳтарин аз байни ҳамаи дӯстоне, ки ман пеш аз он доштам. Ӯ он қадар некдилу вафодор аст ва ман мехоҳам, ки ту низ бо Ӯ шинос шавӣ. Номаш Исо. Аҷоибаш он аст, ки Ӯ мехоҳад дӯсти ту шавад. Биё ман ба ту дар бораяш нақл кунам. Мо дар бораяш дар Китоби Муқаддас хонда метавонем. Китоби Муқаддас ҳақиқат аст. Он Каломи Худо аст. Худо тамоми ҷаҳону ва ҳар чизеро, ки дар он аст, офарид. Ӯ Худованди осмону замин аст. Ӯ ба ҳама чиз ҳаёту нафас мебахшад.