Waut es Angst?
De Forcht Gottes
Forcht äwa de Tookunft
De Angst äwa Fälschlach
Forcht fa Lieden
Forcht fa dän Doot
Waut Ees Angst?
Angst es een plietscha Fient dee de Menschen en jieda Rauss uk en irjent een Ella, un en aule Wäaj em Läwen bedrenjt. Angst es lestich un brinjt tonicht, moakt onse jedanken orrein, nemt onsen ennalichen Fräd wajch un bedrekjt onsen Moot toom Läwen. Dee moakt ons nerwees, onwool, oppjeräacht, vestieet, vedrisslich, wuttich un mootloos—waut vonne schlajchte jefeelen, dee kjeena haben well!
Wie ferchten ons fa Jäajenstaunt un Endanisen; Fälschlach un Vedruss. Eenje Menschen ferchten Krankheit un Lieden. Aundre ferchten dän Schoden waut äare Leefste befaulen kunn. Eenje enjsten sikj fa aundre Menschen un dee äare Meenungen. Aundre haben Angst em Diestren ooda auleen to sennen. Väle haben Angst fa dän Doot un de onweetende Tookunft entjäajen to gonen. Doa sent Christen dee ferchten daut äare Erleesunk nich secha es, ooda daut Gott an nich äare Sinden vejäft haft. Dee haben nich bloos Angst to stoawen oba uk to läwen.
Angst kjript soo stell un langsom en ons Jedajchnis nenn daut wie daut meist nich enwoaren daut dis schätelja Enfluss ons jefangen nemt. Soogoa een bätje Forcht, es soo aus eene Lakj Foaw en een Glauss Wota, daut aules vekalieet. Wan een bät angst nich oppjehoolen woat, dan vemieet dee sikj soo daut daut aule aundre Jedanken vedoaft.
Daut Läwen es komplizieet, de Welt es grausom, oba de utaliche Trubbels derwen nich dän ennalichen Fräd beschädjen. Daut es de ennaliche Angst dee wie motten entjäajen gonen. Angst kjemt en ons nenn wan daut needichste em Hoat nich befrädicht worden es. Onse Seelen, de nom Bilt Gottes jemoakt sent, roopen ut no am. Wan wie nich dicht bie Gott sent, dan kjenn wie doaropp räakjnen daut wie woaren met too väl Angst, un Forcht kjamfen motten.
De Soton nuzt onse Angst gauns ut. Bie jieda Jeläajenheit moakt hee de Angst jrata un soo feelen aus wan dee werkjlich soo es. Ons Wajch woat dunkla un diestra, un de Laust opp ons Hoat woat emma schwanda, bat wie aule Hopninj velieren doavon frie to woaren.
De Soton schauft em diestren. Hee kaun nich em Licht schaufen wäajen, „Gott es Licht, un en am es nuscht diestret“ (1 Johanes 1,5). Soton kjant onse Schwakheiten, un doawäajen brinjt hee ons en veenjste Jedanken un Forcht nenn. Hee vesieekjt de Woarheit to venichten un ons met Faulschheit to vebiestren. Wan wie dise Dinja en onse Hoaten un Jedanken toojedakjt un em diestren hoolen, dan woat de Soton met sien beeset Woakj aunhoolen un ons mootloos un Angst moaken. Am kaun trigjjedräwen un uk siene Krauft jenomen woaren wan wie am nom Licht brinjen.
De Forcht Gottes
De Sind brinjt ne äwamajchtje Forcht, dee von daut Erkjantnis oppsticht, daut eenem sien Läwen nich gottjefellich es. Daut wia een sea truaja Dach aus Adam un Eva no Soton horchten Gott onjehuarsom to sennen, von däm Boom medden em Goaden to äten. Derch Onjehuarsomkjeit sindjen see un vestuaken sikj von Gott. Aum Owent roopt Gott am, un Adam säd „Ekj hieed die em Goaden un ekj haud Angst“ (1 Mose 3,10). Von Adam aun sent aule Jeschlachta unja dän Sindenfaul jekomen. Wan de Forcht fa Gott sien Jerecht ons no de Busse brinjt, dan kaun daut ne positiewe Krauft en ons Läwen sennen. „Weisheit kjemt derch Gottesforcht“ (Psalmen 111,10). Dit es een jettlicha Respakjt un een wundaboaret jefeel. Wie seenen een kjlienet poat von Gott siene Macht, siene Jerajchtichkjeit, sien Uadeel, siene Leew, siene erboarmende Jnod, siene Weisheit, un siene eewje Jestault. Hee es aulweetent, aulmajchtich un aulawäajen doa. Wie seenen daut ons hiasennen gaunsungoa en siene Henj es, un daut wie siene Kjreatua sent. Wie han Angst soon Gott nich to jefaulen. Wie weeten daut de Jerajchtichkjeit Gottes vedaumt dee no daut Halenfia, dee en Sind Läwen. „Wan wie de Woarheit haben kjanen jelieet, un wie dan doch mootwellens wieda sindjen, dan es doa kjeen Opfa mea fa onse Sind jebläwen. Dan heet daut bloos noch, en Schrakjen opp daut Jerecht to luaren un opp daut frätende Fia, daut Gott siene Fiend ombrinjen woat“ (Hebräa 10:26-27). Dit Erkjantnis brinjt ne Forcht fa Sind. Wie lieren Gott derche Busse un Vejäwunk aus een perseenlichen Frind kjanen. Dan deen wie am en Jehuarsom, met ne Jettliche Forcht, un met Leew un dankboakjeit fa sien onutspräakjlichet Erleesunks Jeschenkj. „Wie brucken ons nich ferchten fa eenen, dee ons werkjlich goot es. Soo aus hee ons rein goot es, moakt aule Angst en ons onneedich. Wäa sikj noch ferchten deit, en däm es de Leew noch nich tusich jeworden, wiels ferchten deit eena sikj fa Strof“ (1 Johanes 4,18). Onse Forcht fa Gott schrakjt ons Hoat nich, oba jeft ons deepre Leew fa am. Wan wie dise jettliche Forcht en ons Läwen haben, dan äwakjemt dee aule aundre Angst. Wua wäajen loten soo väle dan dise dunkle Angst äare Hoaten un jedajchnis beorrujen un dän Läwenswajch to vediestren? Gott sien Wajch es Fräd un Vetruen.
Ne Jeschicht woat vetalt von een kjliena Jung waut Angst haud enne diestre Nacht to gonen, oba wan sien Voda besied am jinkj un siene Haunt hilt dan veschwunk aule Forcht. Nu haud hee em Diestren kjeene Forcht mea wäajen hee leewd un vetrud sien Voda, un wist daut hee no am oppaussen wudd. Hia es de Hauptpunkt daut wie von dise Forcht kjennen frie sennen. Wie motten onsen himlischen Voda goot kjanen lieren. Soo aus wie met Gott bekaunt woaren, vetru wie am ons gaunset Läwen un jäwen am onse Haunt gauns jeloten. Wie räden deemootich to am äwa de Froagen waut ons trublen, un de Triebsaulen waut ons em Läwen vezoagen.
Wie han daut Biespel von dän Apostel Petrus, aus Jesus am kroagd en daut galiläische Mäa oppe stormje Walen to gonen. Petrus haud nich Angst bat hee siene Uagen von däm Harn wajchdreid, un aunfunk no de grulje Walen to kjikjen. Dan funk hee aun unjatogonen (Matäus 14,24-31). Wan wie von Forcht sieekjen frie to sennen un ons Vetruen opp Gott saten, dan woat sien Jeist met ne saunfte stelle Stemm to ons räden. De Storm rom ons woat stell wan wie no am kjikjen enne Städ no onse Angst. Hee kaun onse schwoare ooda veblefte Froagen beauntwuaten, onsen Twiewel vetuschen met Sechaheit, un wie kjennen jetroost onse Haunt en siene lajen. Derch siene Jnod kjenn wie de vedoawende Angst äwakomen.
Forcht äwa de Tookunft
De jeheemnisvolle onbekaunde Tookunft moakt eenje Menschen bang. Jieda morjen wakjen see opp to een onweetenden Dach. Dee sent jeploacht met soone Froagen „waut wan soont ooda soont wudd passieren?“ Wäarent äa Jedajchnis dise dunkle, enjebilde, jefäadelje Wäaj delenjd rant. „Sorcht junt om nuscht. Lot Gott met bäden un prachren un dankscheen sajen aules weeten waut junt fält“ (Filippa 4,6) Biem de Tookunft en Gott siene Henj lajen, kjenn wie de onweetende Laust am äwajäwen. Proow daut un see woo daut schauft.
Väle enjsten sikj fa de Tookunft wäajen see kjeene Rechtunk fa äa Läwen han. Wan see Nich weeten wua see han gonen, han see ne veenjste Onunk. Gott weet waut ver an licht, un wan see am leiden loten, dan woat äare Läwensreis nich onen Ziel sennen, oba väl mea een Wajch no Hus.
Gott haft vesproaken aul dee tru to sennen, waut am vetruen wan see uk de onbekaunde Tookunft entjäajen gonen. Jleefst du daut? Krakjt eendoont woo groot de Storm, ooda diesta de Nacht, ooda huach de Boaj es, hee woat die derch brinjen.
De Angst äwa Fälschlach
Wie han daut velangen to waut to komen ooda waut foadich to brinjen. Wie haben Angst wie woaren daut nich vollbrinjen un de Famielje, ooda ons Läwen selfst vefälen. Wie Ferchten wie woaren de orrajchte Entscheidungen moaken ooda dän orrajchten Plon utfieren.
Gott befool Josua „Horch, ekj hab die jesajcht, daut du mootich un entschloten best. Hab kjeene Angst, un lot die von nuscht enschrakjen, wiels ekj, de Har, dien Gott, bliew bie die, bie aules waut du doonen woascht“ (Josua 1,9). Wan wie ons Läwen unja dän Meista siene Leidunk saten, vegonende Fäla derwen dan nich daut Enj sennen. Dee kjennen ons halpen toom ons Läwen vebätren.
Forcht fa Lieden
Wie enjsten ons fa Kjarpaliche Weedoag, de Weedoag äwa kjrittisieet woaren, fa Eensomkjeit un jrämen. Gott woat ons nich bewoaren von aulet Lieden, oba hee woat Jnod schenkjen daut to droagen. Hee haft ons Fräd un Troost vesproaken mank aule Trubbels. „Gott es onse Tooflucht uk onse Krauft. Hee es eene jewenschte Help en groote Noot. Doawäajen woa wie ons nich ferchten“ (Psalmen 46,2-3). Wan wie dän Harn leewen, dan woat hee ons Lieden toom gooden brucken. Daut Lieden jeft ne Jeläajenheit Gott siene Noheit un Krauft kjanen to lieren. Daut moakt een bätra Karakta un een vestendjet Hoat. Lieden kaun ons entwäda stoakja moaken, ooda twei bräakjen. Woont von de beid woat daut sennen?
Forcht fa dän Doot
De Angst fa dän Doot es gauns bekaunt mank aule Menschen. Aufscheet nämen es sea schwoa. Wie motten dise oole Froag bejriepen kjennen, „Wan een Mensch stoaft, kaun dee noch wada läwen?“ (Hiob 14,14). Jesus kjeem om ons von de Doodesforcht frietomoaken (Hebräa 2,14-15). Daut es wuarom hee storf un wada oppstunt uk wuarom hee dit vespruak, „Wiels ekj läw, woa jie uk läwen“ (Johanes 14,19). De Doot em Harn es nich daut Enj von ons, oba daut brinjt ons derch de jlensende Däa em nieet Läwen nenn. „Lot junt nich daut Hoat beorrujen!… En mienem Voda sien Hus sent väl Woninjen… Ekj go aulsoo han, junt de Städ reedtomoaken“ (Johanes 14,1-2). Daut es ne reedjemoakte Städ fa reedjemoakte Menschen.
Best du reed? Hast du Busse jedonen von dien Sindenläwen? Busse brinjt een Leetsennen fa begonende Sinden un uk daut oole Läwen to veloten. Wanea wia daut latste mol aus du em Jebäd no däm Harn kjeemst un am diene Lod, diene Sorjen un Angst jeefst? Jesus sajcht, „Komt aula no mie, dee jie unja schwoare Lausten gonen un bedrekjt un meed sent, un ekj woa junt Ru jäwen“ (Matäus 11,28). Waut fa eene scheene Enlodunk! Waut fa een Vespräakjen!
Kom—vetruensvoll, jebätsvoll, hopninjsvoll, un du woascht Fräd haben.
Kom—un du woascht saunfte Freid un een frädlichet Läwen kjanen. Gott lot die en Jesus Christus to vetruen un frie to sennen. Frie von Angst. Kom!