Масеҳият дар Худо, Писари Ӯ Исои Масеҳ ва Китоби Муқаддас, ки Каломи Худо аст, асос ёфтааст. Масеҳӣ ин одаме аст, ки ба Китоби Муқаддас бовар мекунад ва аз рӯи таълимоти Исои Масеҳ зиндагӣ мекунад. Ин роҳи ҳаёт ба мо сулҳу осоиштагӣ ва хурсандӣ дар ин замин мебахшад ва моро барои хонаамон дар осмон тайёр мекунад. Худо Падар Офариниш ва ба гуноҳ афтодани одамизод Худо Писар Худо Рӯҳи Муқаддас Китоби Муқаддас Зиндагӣ кардани ҳаёти масеҳӣ Баъд аз марг

Омурзиши гуноҳҳо ба воситаи хуни Масеҳ “Чун медонед, ки шумо на бо фидияи нуқра ё тилло харида шудаед аз ҳаёти ботиле ки аз падарони худ мерос гирифтаед, балки бо Хуни гаронбаҳои Масеҳ, ҳамчун барраи беайб ва пок.” (1-ум номаи Петрус 1:18-19). Бахшиши мо ба воситаи марги Масеҳ ва рехтани хунаш барои гуноҳҳои одамизод меояд (нома ба Ибриён 9:22). Биёед қайд кунем, ки аз барои гуноҳҳоямон мо сазовори марги абадӣ будем. Лекин аз барои марҳамату муҳаббаташ нисбати мо Исо ба ҷои мо ҷон дод, то ки мо бахшида шавем ва гуноҳҳои мо рӯпӯш шаванд. Нобахшиш ғуломӣ мебиёрад Бахшиши бешарт

Ман зиндагиамро хеле беташвиш ва дар хурсандӣ сар карда будам. Ман монанди шапараки хурд бо болҳои зебо будам ва дар пешам олами гулҳо буд. Вақте ки ман ба оянда нигоҳ мекардам, зиндагӣ аҷоиб менамуд. Дере нагузашта, фикрониам дигар шуд. Ман фаҳмидам, ки барои он ки одамон маро қабул кунанд ман бояд нақшеро бозам. Ҳаёт ба сирк монанд буд. Медидам, ки гӯё дар оянда ҳалқаҳои сирк кашол буданд ва ман бояд аз онҳо меҷаҳидам. Агар ман аз байни ҳалқаҳо мегузаштам, ман розигии одамонро мегирифтам. Агар намегузаштам, пас ҳамаи дигарон аз ман пештар мерафтанд. “Худоё, чӣ шуд?”