Ман зиндагиамро хеле беташвиш ва дар хурсандӣ сар карда будам. Ман монанди шапараки хурд бо болҳои зебо будам ва дар пешам олами гулҳо буд. Вақте ки ман ба оянда нигоҳ мекардам, зиндагӣ аҷоиб менамуд. Дере нагузашта, фикрониам дигар шуд. Ман фаҳмидам, ки барои он ки одамон маро қабул кунанд ман бояд нақшеро бозам. Ҳаёт ба сирк монанд буд. Медидам, ки гӯё дар оянда ҳалқаҳои сирк кашол буданд ва ман бояд аз онҳо меҷаҳидам. Агар ман аз байни ҳалқаҳо мегузаштам, ман розигии одамонро мегирифтам. Агар намегузаштам, пас ҳамаи дигарон аз ман пештар мерафтанд. “Худоё, чӣ шуд?”

Ҷон Рэйнолдс Яке аз ҳодисаҳои шавқовартарин дар бораи эҳё шудани одам, ки ман шунида будам, ин саргузашти аспдузди маъруф дар ноҳияи Ҷефферсон бо номи Ҷорҷ Леннокс аст. Ӯро дуюм маротиба ба ҳабсхона маҳкум карда буданд. Якум маротиба ӯро дар ноҳияи Седҷвик барои айни ҳамон ҷиноят – аспдӯздӣ – ба зиндон маҳкум карда буданд. Қисми аҷоибтарини саргузашташ дар вақти мурда буданаш рӯй дод. Ман пештар хабарнигори стенографист кор кардам ва ҳодисаашро калима ба калима навиштам. Мо ба хонанда нақли Ленноксро чӣ тавре, ки шунидем, он хел расондем. Бигзор Худо ин саргузаштро баракат диҳад, то ки бисёр одамони гумшударо бедор кунад.

Рӯзе Исо бо дӯстонаш сафар мекард. Ӯ ба як қишлоқи Сомарӣ омад. Исо дар назди чоҳ барои истироҳат нишаст ва дӯстонаш барои нон харидан рафтанд. Ҳангоме ки Исо дар он ҷо менишаст, як зан барои об гирифтан ба назди чоҳ омад. Исо ба вай гуфт: “Ба ман об дода метавонӣ?” Ин зан ҳайрон шуд. “Ту аз ман об пурсидӣ?” вай дар ҳайрат аз Исо пурсид. “Намедонӣ, ки ман сомарӣ ҳастам ва яҳудиён бо мо тамоман рафтуомад намекунанд?” Исо гуфт: “Рафта, шавҳаратро фарёд кун ва гашта биё”. “Ман шавҳар надорам” зан ҷавоб дод. Пас Исо ба вай гуфт: “Он кас Манам”.