Исо дӯсти ту аст Ман дӯсте дорам. Ӯ дӯсти беҳтарин аз байни ҳамаи дӯстоне, ки ман пеш аз он доштам. Ӯ он қадар некдилу вафодор аст ва ман мехоҳам, ки ту низ бо Ӯ шинос шавӣ. Номаш Исо. Аҷоибаш он аст, ки Ӯ мехоҳад дӯсти ту шавад. Биё ман ба ту дар бораяш нақл кунам. Мо дар бораяш дар Китоби Муқаддас хонда метавонем. Китоби Муқаддас ҳақиқат аст. Он Каломи Худо аст. Худо тамоми ҷаҳону ва ҳар чизеро, ки дар он аст, офарид. Ӯ Худованди осмону замин аст. Ӯ ба ҳама чиз ҳаёту нафас мебахшад.

Замоне дар ҷаҳонамон чизе набуд. На моҳӣ. На ситораҳо дар осмон. На баҳр, на гулҳои зебо. Ҳамааш холӣ ва торик буд. Лекин Худо буд. Худо нақшаи бисёр хуб дошт. Ӯ дар бораи олами дилрабо фикр мекард ва дар бораи он фикр карда, онро сохт. Онро аз ночиз офарид. Вақте ки Худо чизеро месохт, Ӯ фақат мегуфт: “Бигзор ин бошад” ва он пайдо мешуд! Ӯ нурро офарид. Ӯ дарё ва баҳрҳо, замини сералаф, ҳайвонҳо, паррандаҳою дарахтонро офарид. Дар охир Худо одамро офарид ва баъд барои ӯ занро сохт. Номашон Одаму Ҳавво буд.

Ман бароят хабари хуш дорам! Шахсе ҳаст, ки ба ту ёрдам карда метавонад. Ӯ метавонад гуноҳҳоятро бубахшад ва ба ту хушҳолии бепоён диҳад. Номаш Исо аст. Ман ҳоло ба ту дар бораяш нақл мекунам. Падари ӯ Худо аст, ки тамоми ҷаҳонро офаридааст. Ӯ ҳама чизҳоеро, ки дар ҷаҳон ҳаст, ба вуҷуд овард. Ӯ ману туро офарид. Исо мехост, ки мо он муҳаббати бузургеро, ки Падараш ба ману ту дорад, шиносем. Дар суханонаш ӯ муҳаббати Падарашро ба мо кушод. Ту метавонӣ онро дар Китоби Муқаддас дар Инҷили Луқо 15:11-24 хонӣ.

Марям ва фаришта Баъд аз чор ҳазор сол зани ҷавон номаш Марям дар шаҳри Носира зиндагӣ мекард. Ӯ бо Юсуф барои оиладор шудан номзад шуда буд. Рӯзе фаришта ба Марям зоҳир шуду гуфт, ки ӯ кӯдаки махсусро таваллуд мекунад ва ӯро бояд Исо ном монад. Ин кӯдак падари заминӣ надошт. Ӯ Писари Худо буд. Таваллуди Исо Чӯпонон Ситорашиносон Сабаби тӯҳфаи Худо

Ҳар одам чизеро парастиш мекунад. Баъзе одамон ашёҳоро парастиш мекунад, баъзеҳо одамро ситоиш мекунад, баъзеҳо суратро ва дигарон худашонро парастиш мекунанд. Онҳо садоқати худро ба худояшон бо роҳҳои гуногун изҳор мекунанд. Одамони зиёд ба худоҳояшон хизмат мекунанд, лекин дар дилашон ба ҳар ҳол ташнагӣ ва фарёде ҳаст. Ин одамон барои доди ҷонашон фақат сабукии муваққатӣ ёфта метавонанд ва барои рӯ ба рӯ шудан бо оянда ҷуръати кам доранд. Онҳо ноумед мешаванд, лекин ояндаи онҳо аз гузаштаашон фарқ намекунад. Он худое, ки онҳо ба он хизмат мекунанд, наметавонад холигии зиндагиашонро пур кунад.

Рӯзе Исо бо дӯстонаш сафар мекард. Ӯ ба як қишлоқи Сомарӣ омад. Исо дар назди чоҳ барои истироҳат нишаст ва дӯстонаш барои нон харидан рафтанд. Ҳангоме ки Исо дар он ҷо менишаст, як зан барои об гирифтан ба назди чоҳ омад. Исо ба вай гуфт: “Ба ман об дода метавонӣ?” Ин зан ҳайрон шуд. “Ту аз ман об пурсидӣ?” вай дар ҳайрат аз Исо пурсид. “Намедонӣ, ки ман сомарӣ ҳастам ва яҳудиён бо мо тамоман рафтуомад намекунанд?” Исо гуфт: “Рафта, шавҳаратро фарёд кун ва гашта биё”. “Ман шавҳар надорам” зан ҷавоб дод. Пас Исо ба вай гуфт: “Он кас Манам”.