Одамон дилхаста ва пуризтироб ҳастанд. Бешубҳа одамон мӯҳтоҷи роҳнамоӣ, маслиҳат, бехатарӣ ва дилпурӣ ҳастанд. Мо мӯҳтоҷу хоҳони оромии ҷонӣ ҳастем. Оромии ҷонӣ—чӣ ганҷе аст! Оё ин ганҷро дар ҷаҳоне, ки он қадар низоъ, ноумедӣ, бетартибӣ ва нороҳатӣ зиёд аст, ёфтан мумкин аст? Одам дар парешонӣ ва бесарусомонӣ Ҳатто агар ту нафаҳмидӣ ё қабул накардӣ, лекин гуноҳ метавонад сабаби ташвишу нооромии ту бошад. Одамони бисёр оромиро дар байни чизҳои берунӣ ва моддӣ меҷӯянд. Онҳо олами серташвишро барои ақли серташвишашон айбдор мекунанд. Лекин онҳо ба даруни дилашон нигоҳ намекунанд. Исои Масеҳ, Мири осоиштагӣ Тавба ба ҷонамон оромӣ мебиёрад Оромии доимӣ

Ҳоло ту зинда ҳастӣ, ту нафас мекашӣ, ҳаракат мекунӣ ва кор мекунӣ. Шояд ту дар шароити бароҳат ё дар қашшоқӣ зиндагӣ мекунӣ. Офтоб ҳамеша тулӯъ ва ғуруб мекунад; дар ҷое кӯдак таваллуд мешавад; лекин дар ҷои дигар нафаре вафот мекунад. ТАМОМИ ЗИНДАГӢ ФАҚАТ АНДОЗАИ МУВАҚҚАТӢ АСТ. АММО, БАЪД АЗ МАРГАТ ТУ БА КУҶО МЕРАВӢ? Новобаста аз он, ки ту диндор бошӣ, ё ба ягон дин эътиқод надошта бошӣ— Ту ба ҳар ҳол ба ин саволи аз ҳама муҳим бояд ҷавоб диҳӣ, чунки баъд аз зиндагии кӯтоҳи заминӣ ҳар инсон ба тақдири абадиаш меравад. (китоби Воиз 12:5) ЛЕКИН БА КУҶО? ЛЕКИН—

Инҷили Юҳанно 10:1-18 Ягон бор шунидаӣ, ки ягон одам номи туро фарёд мекард, лекин намедонистӣ овозаш аз куҷо меомад? Ё шояд овозашро ба зӯр мешунидӣ, чунки дар гирду атрофат ғалоғулаи зиёд буд. Гӯш кун, овозе туро фарёд мекунад. Туро! Ту кӣ ҳастӣ? Номи ту чист? Ту аз куҷо омадӣ? Ту дар куҷо зиндагӣ кардӣ? Ту ба куҷо меравӣ? Ту номи деҳаатро медонӣ. Шояд дар ягон ҷои дигар ҳеҷ вақт набудӣ. Аммо медонӣ, ки деҳаат қисми кишвари калон аст ва ҳама кишварҳо қисми ҷаҳони бузург аст. Китоби Муқаддас Худо Бегона - овози дигар Исо - овози чӯпон

Ҳаёт моро бисёр вақт ба нуқтае мебиёрад, ки мо бояд қарор қабул кунем. Дар ҳақиқат, мо ҳар рӯз интихобҳои гуногун мекунем. Баъзе интихобҳоро мо бо фикру мулоҳизаи хеле кам мекунем. Дар ҳолатҳои дигар интихобамон фикру андешаҳои зиёд талаб мекунад. Одамон интихобҳои муҳимро бо эҳтиёткории зиёд қабул мекунанд. Савол дар он аст, ки барои шумо чӣ муҳим аст? Вақте ки Худо одамро офарид, ба ӯ бартарии интихоб карданро бахшидааст. Мо наметавонем аз ин масъулият ва ё аз натиҷаҳои интихобамон саркашӣ кунем, чунки бисёр интихобҳо оқибати абадӣ дорад. Интихоби ин ҷаҳон бо тамоми ҳаловатҳояш бо ҳалокат тамом мешавад (2-юм номаи Петрус 3:10-11).

Исо дӯсти ту аст Ман дӯсте дорам. Ӯ дӯсти беҳтарин аз байни ҳамаи дӯстоне, ки ман пеш аз он доштам. Ӯ он қадар некдилу вафодор аст ва ман мехоҳам, ки ту низ бо Ӯ шинос шавӣ. Номаш Исо. Аҷоибаш он аст, ки Ӯ мехоҳад дӯсти ту шавад. Биё ман ба ту дар бораяш нақл кунам. Мо дар бораяш дар Китоби Муқаддас хонда метавонем. Китоби Муқаддас ҳақиқат аст. Он Каломи Худо аст. Худо тамоми ҷаҳону ва ҳар чизеро, ки дар он аст, офарид. Ӯ Худованди осмону замин аст. Ӯ ба ҳама чиз ҳаёту нафас мебахшад.

Замоне дар ҷаҳонамон чизе набуд. На моҳӣ. На ситораҳо дар осмон. На баҳр, на гулҳои зебо. Ҳамааш холӣ ва торик буд. Лекин Худо буд. Худо нақшаи бисёр хуб дошт. Ӯ дар бораи олами дилрабо фикр мекард ва дар бораи он фикр карда, онро сохт. Онро аз ночиз офарид. Вақте ки Худо чизеро месохт, Ӯ фақат мегуфт: “Бигзор ин бошад” ва он пайдо мешуд! Ӯ нурро офарид. Ӯ дарё ва баҳрҳо, замини сералаф, ҳайвонҳо, паррандаҳою дарахтонро офарид. Дар охир Худо одамро офарид ва баъд барои ӯ занро сохт. Номашон Одаму Ҳавво буд.

Фаҳмидани усулҳои шайтон ба воситаи рӯшноии Каломи Худо Мақсади Китоби Муқаддас дар он нест, ки ба шайтон ва корҳояш диққати моро ҷалб кунад. Лекин, мо бисёр чизҳоро дар Китоби Муқаддас мехонем, ки хислату корҳои шайтонро фош мекунад. Боре шайтон фариштае буд, лекин вай бар зидди Худо, офарандаи худ, исён кард ва мехост монанди Худо шавад. Тарзи кори подшоҳии торики шайтон нав нест. Давоми асрҳо кӯшиши вай дар рақобат кардан бо Подшоҳии Худо буд. Вай ба ҷои он чизҳое, ки Худо ба воситаи қуввати Рӯҳи Муқаддас иҷро мекунад, чизҳои қалбакӣ пешниҳод мекунад. Ҷойҳои Навиштаҷот барои хондани иловагӣ:

Масеҳият дар Худо, Писари Ӯ Исои Масеҳ ва Китоби Муқаддас, ки Каломи Худо аст, асос ёфтааст. Масеҳӣ ин одаме аст, ки ба Китоби Муқаддас бовар мекунад ва аз рӯи таълимоти Исои Масеҳ зиндагӣ мекунад. Ин роҳи ҳаёт ба мо сулҳу осоиштагӣ ва хурсандӣ дар ин замин мебахшад ва моро барои хонаамон дар осмон тайёр мекунад. Худо Падар Офариниш ва ба гуноҳ афтодани одамизод Худо Писар Худо Рӯҳи Муқаддас Китоби Муқаддас Зиндагӣ кардани ҳаёти масеҳӣ Баъд аз марг

Дар муҷассамаи Тоқи нусрат дар шаҳри Париж рӯйхат и ҳамаи муҳорибаҳои Наполеон, ки ӯ дошту дар он ғолиб баромад, навишта шудааст. Лекин дар он як муҳорибаи бисёр муҳим нест. Бале, дуруст! Задухӯрди таърихии Ватерлоо. Дар он Наполеон мағлуб шуд. Бахташ аз вай дур шуд. Ғурураш шикаст ёфт, чунки вай дар ин муҳорибаи бениҳоят муҳим мағлуб шуд. Баъд аз он ӯ бадарға шуд ва мисли одами манфур мурд.

Муҳаббат… ин калимаи зебо дар ҳар забон аст. Муҳаббат ба ёди мо чӣ мебиёрад: дилбастагӣ, ғамхорӣ, гармӣ, некдилӣ, якдигарфаҳмӣ, бехатарӣ ё модар? Лекин худат фикр кун, ки ин калимаи зебо дар ҳақиқат чӣ маъно дорад? Ту мехоҳӣ, ки туро дӯст доранд? Ту дӯст медорӣ? Баъзе аз муқобили муҳаббат инҳоянд: нафрат, нобоварӣ, худпарастӣ ва ҷанг. Агар мо ба вазъиятҳои зиёди ин ҷаҳон ва аксари оилаҳо нигоҳ кунем, мо мефаҳмем ки одамон сахт мӯҳтоҷи муҳаббат ҳастанд. Агар дар ҷустуҷӯат ба ту кӯмаки зиёдтар лозим бошад, ба суроғае, ки дар саҳифаи охирини ин китобча қайд шудааст, мактуб навис. 1-ум Қӯринтиён 13:1-8, 13